Słonka
W upierzeniu samiec nie różni się od samicy. Słonka ma grzbiet i skrzydła pstrokate, popielate,
rdzawobrunatne, żółtawe i czarniawe plamki. Podbrzusze popielate, żółtawobrązowomarmurkowe.
Na głowie trzy rdzawe, szerokie paski. Podgardle białawe. Końce sterówek są z wierzchu szarobiałe
, a od spodu jedwabistobiałe. Oczy ciemnobrązowe, duże, osadzone w pobliżu potylicy. Nogi mają
kolor brunatnoszary. Młode słonki są ciemniej ubarwione niż osobniki dorosłe. Młode ptaki mają
trójkątne rdzawe znamiona na zewnętrznej chorągiewce pierwszej lotki, natomiast ptaki starsze w
tym miejscu mają jasną smugę. Słonka ma długość około 35 cm, w tym dziób 7-8 cm i ogon 8-9 cm,
rozpiętość skrzydeł około 60 cm, masa około 0,35 kg.
Słonka żywi się głównie drobnymi zwierzętami tj. dżdżownicami, muchami, larwami i wszelkiego
rodzaju owadami, które wyszukuje grzebiąc dziobem w liściach pod drzewami. Charakterystyczną
cechą zdobywania pożywienia jest wbijanie głęboko w miękką ziemię lub liście swojego długiego
dzioba, wkręcając go jak świder, i wydobywając pokarm (larwy, korzonki roślinne) powodując
przez to wychodzenie z ziemi dżdżownic i innych żyjątek, które są również zjadane. Wczesną
wiosną słonka spożywa pokarm roślinny: miekkie części korzeni, zeszłoroczne jagody itp. Rośliny
stanowią również uzupełnienie diety jesiennej. Dziób słonki jest na końcu lekko spłaszczony,
przy czym górna unerwiona jego część powoduje wyczucie dziobem żeru bez udziału wzroku.
Biotopem słonki są wilgotne lasy liściaste i mieszane z gęstym podszytem i runem. Warunkiem jej
występowania jest obecność bagienek, olesów, płytkich strumieni leśnych, podmokłych zagłębień
terenu itp.
W Polsce słonka jest nielicznym ptakiem lęgowym i przelotnym. Przylatuje do nas w marcu-kwietniu.
Część ptaków na wiosnę zatrzymuje się u nas tylko chwilowo i po kilku dniach odlatuje dalej na
północ, a część pozostaje i gniazduje, odlatując dopiero w październiku - listopadzie. Przeloty
odbywają się wieczorem i nocą. W zachodniej Polsce nieliczne osobniki regularnie zimują .
Na wiosnę zaraz po przylocie (druga połowa marca lub początek kwietnia) rozpoczyna się okres
godowy słonek - toki. W okresie tym słonki-samczyki w poszukiwaniu samiczki przelatują stale
jednym szlakiem. Lot tokowy nazywa się ciągiem. W miejscach lęgowych ciągi trwają również w maju
i czerwcu.
W czasie ciągu słonki-samczyki wydają charakterystyczny głos ("chrapanie") i psykania. Ciąg
odbywa się mniej więcej 10-15 minut po zachodzie słońca i trwa do zmroku, oraz rano krótko
przed świtem. Słonki obierają ciąg nad łąkami, wzdłuż ściany lasu, wzdłuż strumieni leśnych,
nad liściastymi pasmami lasu, młodych brzóz i olszyn lub nad duktami leśnymi. W lipcu słonki
odbywają podobne ciągi wieczorne jak na wiosnę, z tym jednak że w czasie tego letniego ciągu nie
wydają głosu oraz ciągną o zupełnym zmroku i nie tylko stałymi miejscami ciągów, lecz nad całym
lasem. W czasie ciągów samica siedzi zwykle na ziemi i wabi samca psykaniem. Po usłyszeniu wabu
samiec zapada przy samicy i rozpoczyna tok naziemny. Najczęściej obiega on samicę z
nastroszonymi piórami, opuszczonymi skrzydłami i przyciśniętym do wola dziobem, rozłożonym
ogonem, który podnosi i opuszcza wydając chrapliwe dźwięki.
We wrześniu-październiku odlatują słonki gniazdujące u nas, a w tym czasie przylatują do nas
słonki z północy i po kilkudniowym odpoczynku udają się dalej na południe.
Gniazdowanie słonek trwa od kwietnia do sierpnia. Gniazda zakładają wśród korzeni drzewa lub w
małym wgłębieniu na ziemi. Samica znosi 4 jaja i wysiaduje je przez 22 dni. Jaja gruszkowatego
kształtu o wymiarach 42-49x32-35 mm i ciężarze ok. 26 g są koloru jasnobrunatnego do
czerwonawożółtego, upstrzone dużymi nieregularnymi plamami. Samica wracając na gniazdo podchodzi
do niego piechotą. Młode rozwijają się bardzo szybko. Samica opiekuje się nimi przez około 6
tygodni. Samiec nie bierze udziału ani w wysiadywaniu, ani w wychowie młodych.
Polowanie
Na słonki wolno polować od 15 kwietnia do 15 maja. Na słonki poluje się głównie w czasie ciągów,
które odbywają się w drugiej połowie marca i trwają do lipca przed wschodem lub po zachodzie
słońca. Do polowania konieczna jest znajomość szlaków ich przelotów godowych. Słonka ma bardzo
zwinny i szybki lot (osiąga w nim nawet 80 km/h), potrafi zręcznie kluczyć wśród drzew i
krzewów, dlatego też strzał do niej należy do bardzo trudnych.
|
Zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę.
"Wszystko, co chce się osiągnąć w zakresie łowiectwa, musi byc z góry przewidziane. A wykonanie tego zabezpieczone aktywnym współdziałaniem myśliwego z przyrodą."
Informacje pochodzą z książki Stanisława Godlewskiego "VADEMECUM MYśLIWEGO".
|