Dziki królik
Królik jest podobny do zająca, jest jednak znacznie od niego mniejszy. Głowę ma krótką, nogi
tylne niewiele dłuższe niż przednie, a ogólną budowę bardziej zwartą. Kożuch królika krótszy,
koloru brązowopopielatego lub żółtopopielatego, podbrzusze białe, omyk z wierzchu czarny, od
spodu biały. Kolor kozucha może miec różne odchylenia, od żółtoszarego począwszy aż do prawie
czarnobrązowego. Czasem na uszach po zewnętrznej stronie występuje czarnobrązowa plama lub
wąskie, siwe albo czarne obramowanie.
Królik ma około 45 cm długości, wysokość 18 cm, przeciętna masa 1,8 kg. Przednie skoki mają
12 cm długości a tylne 15 cm. Omyk i słuchy do 7 cm. Królik żyje około 8 lat.
Królik pochodzi z południowo-zachodniej Europy (Hiszpania). Od wieku XVI rozprzestrzenił się w
całej Europie i na innych kontynentach, w szczególności w Australii. W północnej i wschodniej
części naszego kraju nie występuje.
Królik przebywa najchętniej na terenach pagórkowatych, piaszczystych, zarośniętych niskimi krzakami,
w mniejszych lasach, parkach i większych ogrodach. Unika terenów podmokłych.
Królik jest roślinnożerny, żywi się trawami, owocami krzewów oraz płodami rolnymi. Wyrządza on
wiele szkód w uprawach ogrodowych, polnych i leśnych. W polu objada rośliny i niszczy je swoimi
harcami, w lesie zaś objada młode pędy i korę młodych drzew, a ponadto wykopując liczne nory
odsłania korzenie drzew, które potem wysychają. Szczególnie duże szkody królik czyni w zimie
w młodnikach, gdyż nie znajdując innej karmy, żywi się wyłącznie korą młodych drzew. Królik żeruje
w nocy i rano, w ciągu dnia przebywa w norze lub zalega na powierzchni wygrzewając się na słońcu,
w trawie lub krzakach.
Króliki rozmnażają się bardzo szybko i są nawet plagą na niektórych terenach. Parkoty zaczynają
się w lutym i trwają do sierpnia. Samica koci się po 30 dniach od zapłodnienia, rzucając 3-10
sztuk młodych. Wykot następuje co 5-6 tygodni.
Wykot ma miejsce w norze specjalnie na ten cel przygotowanej, posiadającej w środku większą
koronę lęgową, dobrze wymszczoną mchem i turzycą. Małe rodzą się ślepe i gołe, zaczynają widzieć
po 9 dniach. Matka karmi je i bardzo dba o nie do czasu następnego wykotu. Potem wypędza je z
nory i młode wówczas przechodzą do innych zbiorowych nor. Młode urodzone na wiosnę zdolne są do
dalszego rozmnażania się już na jesieni tego samego roku. Samica wychodząc z nory, w której są
małe, początkowo zasypuje całe wyjście,a potem tylko częsciowo.
Królik przebywając na powierzchni ziemi, zjaduje się przewąznie w ciągłym ruchu. Na skutek tego
zające, będąc stale przez niego niepokojone, nie lubią jego sąsiedztwa. Królik ma nory bardzo
rozległe i kręte, wzajemnie krzyżujące się i posiadające wiele wylotów. Tam gdzie króliki występują
w dużych ilościach, powierzchnia ziemi jest skopana i podziurawiona. Jeżeli obiorą sobie siedlisko
w lesie, wówczas podkopane schną lub przewracają się, jeżeli zaś w polu, w dużym stopniu niszczą
uprawy. Królik w stosunku do innych zwierząt swego gatunku bardzo towarzyski, zajmuje nory wspólne
i żyje całymi koloniami. Powodem tego jest fakt, że królik niechętnie oddala się od swoich nor,
zarówno wychodząc na żer, jak i wypoczywając w dzień na powierzchni. W dalsze wędrówki udaje się
tylko dla zmiany ostoi. Królik jest bardzo szybki i zwinny. W czasie ucieczki zręcznie kluczy
wśród zarośli. Do dłuższego biegu jest jednak niezdolny i jeżeli nie uda mu się uryć w norze,
łatwo staje się łupem dla ścigającego go lisa lub psa. Królik ma dobry słuch i na najmniejszy
podejrzany szelest uchodzi do nory.
Polowanie
Polowanie na króliki dozwolone jst od 1 listopada do 31 grudnia, a w drodze odłowu do 31 stycznia.
W polowaniu stosuje się jeden z następujących sposobów:
- polowanie z fretką
- na zasiadkę
- z nagonką
|
Zwierzę, jako istota żyjąca, zdolna do odczuwania cierpienia, nie jest rzeczą. Człowiek jest mu winien poszanowanie, ochronę i opiekę.
"Wszystko, co chce się osiągnąć w zakresie łowiectwa, musi byc z góry przewidziane. A wykonanie tego zabezpieczone aktywnym współdziałaniem myśliwego z przyrodą."
Informacje pochodzą z książki Stanisława Godlewskiego "VADEMECUM MYśLIWEGO".
|